بی تاب ، بی قرار ، چشم به راه فردایی

دیگر ، برای دیدن چهره ماه تو.

تنها ، در گوشه ای از اتاق ، صدای

موسیقی بلند و گاهی که دلگیرم ، آرام.

هر گاه دلتنگم مثل همیشه چشمهای

من نیز عاشق اشک ریختن هستند.

به تو فکر میکنم ، به روز به هم رسیدن می اندیشم ،قلمی

برمیدارم ، آن زمان حس میکنم که شاعرم ، از تو

مینویسم ، بعد که نوشتم ، میخوانم شعر را ، باور

نمیکنم که من نوشته ام این بیت شیرین را.

تو آنقدر خوبی ، آنقدر مهربانی ، آنقدر بااحساسی که از

خوبیهای تو میتوان غزلی از محبت عشق نوشت ، از

مهربانی تو میتوان ترانه ای با یک دنیا عاشقانه های

ماندگار نوشت ،از احساس تو میتوان

شعری با احساستر از حس عشق سرود.

من که شاعر نبودم ، حالا ببین چه سروده ام

در وصف تو ای گل من ! عزیز دل من.

در کنار تو نبودن مرا دگرگون کرده است ، حالا حس

میکنم چه در کنار تو باشم ، چه در کنار تو نباشم ،

برایم شیرین است لحظه های با عشق تو زیستن.

شب که میشود ، بیقرار این میشوم که با صدای تو

بخوابم ، خدا چه داند فردا نیز شاید لحظه دیدارمان باشد ،

اگر هم نباشد ، فدای سرت ، یک روز دیگر مهم این

است که هر روز عاشقتر از دیروزم ،و تو

هر روز برایم عزیزتر از یک ثانیه قبلی.

وقتی که در کنار تو نیستم ، قصه من این است ،

پایان قصه شیرین اما آغازش غم انگیز است .